Die traurige Ballade vom Gürtl

zruck  Mundart Gedicht von Karl Kaller

Jedes Joa zua söb´n Zeit
Horcht´s ma zua es liab´n Leit

Wird da Gürtl - eh scho wissen,
zizerlweise aufgerissen.

Föda tans de Stickl´n nennan,
de´s aus de Stross´n aussestemman.

Kaum der letzte Schnee und Saund san weg
do kumman Männer her oh Schreck

stölln Tofeln auf mit Pfeu,
wann i de sich, kriag i an Gräu.

Täglich kannst jetzt Slalom foan,
de Foara fluch´n wia de Noan.

A moi links, dann rechts de Sperre
es is a Jammer, HAWEDIEHRE,

mancher Stau besonders bös
mocht de Foara sehr nervös

da Ane trummelt voller Zurn
a Andara tuat Nosn burn

und g´raucht wird, wia net g´scheid
der Fiskus hot sei grösste Freid.

De Kolonne de net rollt
wird von ana Oma ibaholt.

Die mit ihrn Enkerl stott der Luft
inhaliert, was ausgepufft.

A Kinderwagerl des is g´wiss
heut oft schnöller wia a Auto is.