Philosophische Betrachtungen beim Heurigen

zruck

Da gibts di an, di gern sinniern
und stü ins Weiglasl einestiern.
Stü hockens wo in ana Eckn
und tuan de Surgn min Wei zuadecken.

Am Tisch danem sitzt a Liebespoar,
er mit an Schwaf, se hot blaue Hoar,
hom wenig Zeit für a Glasl Wein,
weu sa se gegenseitig einekreun.

Zwa oide Fraun san am Nochbortisch,
schaun bes ume zu de zwa Bockfisch.
"Siachst, Resi, es is heit nimma schen,
kannst net moi mehr zum Heirigen gehn!"

De Resi hat des nicht richtig ghert,
denn da weans von an aundern Tisch gstert.
A Gsöschaft unterhoit si so laut,
das da Resi de urwaschln einhaut.

Zwa aundare ham ka Zeit zum Stiern,
weus grod a Bochhendl schnabuliern.
Er hat a Waumpn, de is net schwoch,
oba sei Oide steht eam net noch.

Fia uns is des wia a Cabaret,
beobachtn, mochn unsre Schmäh.
Dafia brauch ma ka Eintrittskoatn,
nur auf de nächsten Typen woatn.